In de e-mail die ik als abonnee van “PlaceboNocebo” ontvang staat juichend aangekondigd dat de mogelijkheid is ontdekt om kankercellen met elektromagnetische trillingen te vernietigen.
Nicola Tesla, waarachtig niet de eerste de beste, verklaarde eens: ‘De dag dat de wetenschap begint niet lichamelijke fenomenen te bestuderen, zal ze in tien jaar tijd meer vooruitgang boeken dan in alle voorgaande eeuwen van haar geschiedenis.’
Een prachtige – en vooral visionaire uitspraak.
Het is erg jammer dat een andere grote – visionaire voorloper, Raymond Royal Rife, nooit de ruimte heeft gekregen om de bewijzen dat hij op buitengewoon succesvolle wijze al in de twintiger jaren van de vorige eeuw dit heilzame spoor had gevonden.
Rife behandelde in zijn praktijk patiënten, niet alleen met allerlei vormen van kanker, maar ook andere, vooral infectueuze aandoeningen met heel nauwkeurig gekozen frequenties en vooral met heel veel succes.
De arme man heeft door toedoen van de Amerikaanse FDA (Food and Drug Administration) zijn laatste levensjaren in de gevangenis moeten doorbrengen. Uiteraard gebeurde dit omdat de toen al heel sterke farmaceutische industrie hem als een bedreiging zag. Aanvankelijk had men hem een samenwerkingsvorm aangeboden, die gedoemd was op buitengewoon oneigenlijke gronden te mislukken.

Helaas kent de geschiedenis heel veel geniale mensen die door hebzucht en afgunst ten val zijn gebracht. Heel vaak ook spelen zogenaamde wetenschappers hierin een dubieuze en welhaast misselijk makende rol.

Op zeer pijnlijke wijze heeft Rife, een werkelijk grote pionier in de geneeskunde moeten ervaren dat gelijk hebben geen kunst is, maar gelijk krijgen des te meer, speciaal als je op een voor de grote machten bedreigende manier gelijk hebt.
Ik durf nu langzamerhand de stelling aan dat erg veel mensen gestorven zijn, niet bij de verdediging van grootse doelen, maar om het belang van de farmacie veilig te stellen.

Onze minister Schipper is volgens mijn wakkere ochtendkrant weer op reis. Ze zit in Seoel in Zuid Korea. Waar gaat het over?                                                                             Ja, wat denk je? Onze minister heeft zorgen, zorgen over de steeds maar minder werkende antibiotica.

Ik heb er in het verleden al eens over geschreven. Het probleem wordt echter al nijpender. Doordat de farmaceutische industrie het van grote winsten moet hebben zijn voortdurend de antibiotica die niet meer zo goed werkten in arme landen geramsjt. Daar kon iedereen die middelen kopen. Die geneesmiddelen hebben – en hadden altijd al een nadeel: na een poosje zijn de ziekteverwekkers, de bacteriën die ziekten veroorzaken, immuun. Ze hebben zich aangepast aan de antibiotica en ze kunnen er tegen. Dus, hoe meer je verkoopt, hoe vlugger het niet meer werkt.                                                                           Dus moest de industrie steeds weer met nieuwe middelen komen. Economisch heel interessant. Helaas lukt het nu eigenlijk bijna niet meer om nieuwe antibiotica te maken. Daardoor kunnen de oude plagen, zoals tuberculose weer volledig uit de hand lopen.

Oh, voorlopig geen zorgen hoor. Er zijn nog veel middelen die in meerdere of mindere mate werken. Maar omdat het bijna onmogelijk is geworden om nieuwe antibiotica te ontwikkelen die een poosje mee kunnen, zijn de meeste farmaceuten opgehouden ze te ontwikkelen. Niks meer aan te verdienen. Dus dan begrijp je het wel.

En nu zit onze minister, ons Schippertje, ongerust in Zuid Korea te vergaderen. Aan dadendrang geen gebrek.                                                                                                       Ik hoop nou maar dat ze daar ook eens aan een antibiotisch werkend middel denken dat nooit uitgewerkt raakt en dat bovendien heel goedkoop is en – zoals iedereen wel begrijpt – om juist die twee redenen belachelijk is gemaakt: niks aan te verdienen, weet je wel.

In een boek: The Micro Silver Bullet, van de Amerikaan, Dr. M. Paul Farber wordt het middel waarop ik doel uitvoerig beschreven. De onderstaande passage komt uit de beschrijving van de uitgever:

Een wetenschappelijk gedocumenteerd antwoord op de drie grootste epidemieën in de wereld: Ziekte van Lyme, schimmelinfectie en gewone verkoudheid. Het boek openbaart een grote hoeveelheid persoonlijk onderzoek van artsen en toont de overwinning op de grote bedreigingen: Ziekte van Lyme, Candida infectie en multiple sclerose.

 Het simpele en goedkope geneesmiddel waarop ik doel heet: colloïdaal zilver en het is door iedereen tegen minimale kosten en met heel weinig moeite zelf te maken.

Is dit eenvoudige middel een krachtig geneesmiddel? Ja!                                                     Is dit het middel tegen elke infectie? Nee!                                                                               Colloïdaal zilver bestrijdt ongeveer zevenhonderd verschillende bacteriën en een groot aantal virussen. Door dat het middel een ander werkingsprincipe heeft kunnen ziekteverwekkers zich er niet aan aanpassen. Immuniteit tegen colloïdaal zilver treedt dus niet op.

Waarom wordt dit eenvoudige middel dan niet op grote schaal gebruikt?                               Heel eenvoudig – en roep nou eens een keer niet: daar heb je Peter van Oosterum weer – er is door de farmacie geen cent aan te verdienen.

Nou, laat ik niet al te negatief zijn. Bij de middelen om de voeten van diabetes patiënten te verzorgen zijn de laatste jaren gel-achtige middelen beschikbaar, verwerkt in verbanden, die zilver ionen bevatten. Diabetespatiënten hadden namelijk vaak last van chronische bacteriële ontstekingen (gangreen), waardoor soms voeten – of zelfs een hele onderbenen geamputeerd moesten worden. Uiteraard betreft het hier natuurlijk wel weer industrieel vervaardigde producten, waardoor het goedkope – en gemakkelijk zelf te maken preparaat weer uit het zicht verdwijnt.

Kortom: ons wordt voortduren aangepraat dat de industrie alles beter kan dan wij zelf.         Dat laatste zinnetje klopt volledig, als je het woord ‘beter’ vervangt door ‘duurder’.