De matrix van het leven kun je misschien voorlopig het beste vergelijken met een soort abstracte informatiedrager. Een Cd komt er misschien het dichtst bij, maar dan wel een Cd waar continu muziek wordt bij geschreven en die ook niet uit materie bestaat zoals wij die kennen… of misschien ook wel, maar in ieder geval niet bewust.                                     Stel je voor: je zet – waarschijnlijk jij samen met je vader en moeder – die cd op en daar klinken de eerste tonen, de eerste trillingen en frequenties die jou moeten worden.               Een flink deel van die frequenties worden je lichaam. Ja, het begint natuurlijk heel zachtjes… klein hè? Piano noemen ze dat in de muziek. En dan gaat die muziek door naar Forte en bij sommige mensen naar Fortissimo (keihard is dat).

Goed, dat lijf is er, dat wil zeggen zolang de cd speelt, want als hij afloopt is jouw muziek ook uit, begrijp je. Daar moet je trouwens helemaal niet angstig naar kijken, want die cd kan altijd weer opnieuw bijgewerkt en afgespeeld worden. Die blijft van jou, snap je?           Waar je die cd bewaart dat is de plek die door mensen die er niets van begrijpen ‘de dood’ wordt genoemd. Nou ja, sommige mensen zullen het wel nooit begrijpen.

Ze zijn wel allemaal erg verschillend, die cd’s. Sommigen lijken vanaf het begin gedoemd om een hoop misbaar te maken. Die vinden bijvoorbeeld een atoombom uit of, erger nog, ze worden politicus of in het ergste geval president. Wat een herrie, wat een lawaai!

Nu is het gelukkig wel zo dat ook in het leven er zoiets bestaat als toegepaste harmonieleer. Je moet je dan voorstellen dat de muziek die jouw cd speelt als het ware vraagt om andere muziek die erbij past, die ermee samen klinkt. Ja… hoe leg ik dat nou uit?

Ik weet wat, ik probeer deze:                                                                                                   Er was een Nederlandse filmmaker Fons Rademakers, die maakte een film met de titel ‘Fanfare.’                                                                                                                                 Het verhaal ging over een dorpsfanfare in Giethoorn. Maar in plaats van mooi samen te spelen kreeg de ene helft van die toeteraars slaande ruzie met de andere helft. Dat zou allemaal niet zo erg zijn geweest, maar er was een concours voor blaasorkesten in het  verschiet en de beide ruziënde helften waren driftig aan het oefenen om er iets moois van te maken en om te winnen natuurlijk.                                                                                     Dat zou vanzelfsprekend nooit gelukt zijn, want toen de dag van het concours was aangebroken duwden ze elkaar bijna van het podium. Nijdig en vastberaden begonnen ze tegelijk te spelen met de bedoeling de andere partij volledig weg te blazen.

Gelukkig had de slimme en begaafde componist, die allebei de muziekjes had geschreven en die helemaal niets moest hebben van de ruzie tussen die domme fanfare blaaspoepers, heel mooi met elkaar samenklinkende muziek geschreven. Samen klonk het ook veel mooier dan elk van de stukken afzonderlijk.                                                                           Op die manier werd door de muziek duidelijk gemaakt wat nou eigenlijk liefde is: harmonisch samenklinken. Begrijp je wel?

Het is dus niet de bedoeling om je cd alleen maar solo te draaien.                                         Samen klinkt veel mooier.

Zo, als je nou maar onthoudt dat je in het echt die cd bent en dat je leven er is om hem te laten horen en mee te zingen, toch?