Sommige dingen blijven altijd nieuw. Telkens weer als ze gebeuren is dat weer heftig kicken. Bij mij kan dat in kleine dingen zitten. Dingen die voor iemand anders misschien helemaal niets betekenen. Och, eigenlijk ga ik ervan uit dat iedereen wel dingen meemaakt – of zelf opzoekt – waarvan je kunt zeggen: dat is echt kicken.

Terwijl ik dit schrijf denk ik: dat is eigenlijk helemaal geen woord voor mensen van mijn leeftijd, kicken, maar ik moet de jeugd echt nageven dat deze beschrijving van een tamelijk plotseling opdoemende gemoedstoestand eigenlijk niet beter kan worden omschreven.

Echt kicken vind ik, wanneer ik plotseling ontdek hoe iets in elkaar zit.                                 Nou kun je tegenwoordig bijna alles opzoeken wat je wilt weten. Dat is natuurlijk heel aardig, maar het is absoluut niet kicken, tenzij de zoekprocedure lang en ingewikkeld was en er voor het bereiken van een goed resultaat veel creativiteit nodig was.                           Ah, nu ben ik er: voor mij is kicken als ik door mijn eigen creativiteit ontdek hoe iets zit of werkt.

Ik houd nog steeds van zingen en ik heb een grote voorkeur voor de repertoires van de grote crooners, maar vooral van dat van Frank Sinatra.                                                   Vanavond ging ik op mijn I-pad op zoek naar de song It was a very good year, een liedje dat ik persoonlijk een van de mooiste van Frank vind.                                                           De tekst was redelijk snel gevonden en ik weet zeker dat als ik mijn best zou doen ik ook wel achter de changes (het akkoordenschema) zou komen, maar ik besloot het zelf uit te zoeken. Ooit deed ik dat ook met de mooie bossa nova van Jobim: The girl from Ipanima. Die changes vond ik toen ook zelf en ja, dat is kicken.

Het was al iets over twaalven, vanavond. Gelukkig heb ik een elektronische piano die ik zacht kan zetten of zelfs met de koptelefoon kan bespelen.                                                   Ik begon het liedje te zingen en ik deed een flink aantal frustrerend slecht gelukte pogingen om er de juiste akkoorden bij te spelen. Het klonk allemaal fout, tot ik plotseling het mineur beginakkoord een halve toon omhoog schoof en er een majeurakkoord van maakte. Toen had ik de magie van dat prachtige liedje ontrafeld.                                                                  Weet je, waarschijnlijk denk je bij jezelf, als je dit leest: ‘Sjonge jonge, lekker belangrijk zeg.’ En daar heb je natuurlijk gelijk in, maar voor mij is het wel kicken.