Hoe meer mensen je kunt laten lachen, hoe beter je het doet in onze wereld, althans, zo lijkt het. Als je iemand aan het lachen weet te krijgen zal die persoon niet heel snel boos op je worden en dat niet alleen. Van iemand die je aan het lachen maakt zul je in het algemeen gemakkelijker dingen gedaan krijgen. Overigens is dit feit al heel lang bekend en ik vertel dan ook waarschijnlijk niets nieuws.                                                                           Vele jaren geleden verhaalde Godfried Bomans in zijn boek: Pieter Bas, ooit over een gesprek tussen de Jonge Pieter Bas en de oudere en volgens alle schoolgenoten veel wijzere en ervarenere Rob Delsing.                                                                                       De jonge Pieter Bas maakte zich ernstig zorgen over de vraag of hij, verliefd als hij was, er ooit wel in zou slagen een romantische verhouding met een meisje aan te knopen.           Het is een prachtig – en in onze cultuur mogelijk eeuwigdurend dilemma waarin elke jonge man zich volgens mij bevindt, voorafgaande aan de eerste succesvolle poging tot toenadering.                                                                                                                             Pieter Bas klaagt zijn nood bij Rob Delsing betreffende zijn gebrek aan moed en over zijn naar zijn mening totale gebrek aan aantrekkelijkheid voor vrouwen in het algemeen en meer in het bijzonder voor het meisje dat zijn vurig verlangen heeft opgewekt en dat hem tot dan toe geen blik heeft waardig gekeurd.

De remedie die Rob Delsing de jonge Pieter Bas meegeeft is een uiterst eenvoudige van de soort waarvan een ieder achteraf zegt: ‘ja, dat had ik natuurlijk zelf ook wel kunnen verzinnen, maar dat leek als oplossing veel te simpel.                                                           Rob Delsing zegt: ‘Je moet ze laten lachen, jongen. Als ze lachen zijn ze mooier. En dat weten ze.’

Lachen voelt over het algemeen heel goed, vooral als iets je zodanig treft dat je wel moet lachen. Onze programmamakers van de televisie weten dat ook. Die weten er trouwens heel veel meer van. Zo weten ze bijvoorbeeld dat de neiging tot lachen wordt versterkt als we in een groep zijn. We gaan dan meelachen, dat vinden we heerlijk, want net als huilen treedt het lachen op als we de controle over ons zelf verliezen, iets wat we alleen toelaten al we ons veilig voelen. En als iedereen om ons heen lacht is het veilig. Controleverlies kan dus aangenaam en onaangenaam zijn, trouwens, huilen kan soms ook heel lekker zijn, maar dan moet je eigenlijk wel veilig alleen zijn.

Kijk nu eens even, wat een ontdekking! Lachen verbindt, huilen vereenzaamt.                     Lachende mensen daar gaan we graag op af. Huilende mensen, daar lopen we het liefst met een boog om heen tenzij… ja, natuurlijk, tenzij geniale televisiemakers ons duidelijk maken dat het thans voorliggende gehuil met geld moet worden afgestopt, zodat we vrij snel daarna weer samen kunnen lachen omdat het zo goed is gelukt.

Ben ik cynisch? Och, niet echt denk ik.                                                                                   Waarmee we echter zojuist wel werden geconfronteerd is het feit dat in het centrum van onze nationale grappen – en grollenfabriek een paar mannetjes aan het werk zijn die de lach die ze opwekken vele malen belangrijker vinden dan de situaties of mensen die ze belachelijk maken. Als er maar om hen gelachen wordt is het goed. Daarom doen ze het zelf ook voortdurend voor: Kijk eens hoe wij lachen, lach maar mee.

Nee, nee, ik ben geen moraalridder en dat wil ik ook nooit worden. Wel vind ik dat het onderwerp lachen best onderhevig mag zijn aan medemenselijkheid en goed smaak.         Vooral dat laatste eigenlijk.